Τι με λες τώρα? 4

Περιμένοντας τον…Γκοτιέ!!!

 

Μεσημέρι, ώρα για φαγητό και χαλάρωση. Αυτό σκέφθηκαν και δύο κυρίες που κάθισαν δίπλα από το τραπέζι μου σε εστιατόριο του κέντρου. Επιδόθηκαν σε ασταμάτητη συζήτηση σχετικά με τη μόδα (φυσικά), τις αντιρυτιδικές κρέμες, το κόστος ζωής στην Αγγλία, τη διακόσμηση του δωματίου του γιου τις μίας με αφίσες Νταλί κλπ. Προφανώς, η λίγο πιο λαλίστατη θέλησε να ανεβάσει το επίπεδο της συζήτησης και αναφέρθηκε στις θεατρικές παραστάσεις που παρακολούθησε. Τότε άκουσα τη μεγαλειώδη πρόταση προς τη φίλη της: “πέρσι είδα μια πολύ καλή παράσταση, που λεγόταν, χμμμ (…διακοπή λίγων δευτερολέπτων) «περιμένοντας τον Γκοτιέ» ”!!! Και συνέχισε παροτρύνοντας την να την παρακολουθήσει, αν παιχθεί ξανά!! Κομματάκι δύσκολο, κυρία μου, να δούμε τη συγκεκριμένη παράσταση, διότι απλά,… δεν υπάρχει!!!  Προφανώς, εννοούσατε το «περιμένοντας τον Γκοντό» του αείμνηστου Ιρλανδού Σάμιουελ Μπέκετ, του οποίου τα κόκαλα εύχομαι να μην έτριξαν πολύ!! Λίγο τα διαφορετικά σας ενδιαφέροντα, λίγο η ανυπομονησία για τη νέα κολεξιόν του Γκοτιέ και η παρακολούθηση του Fashion TV, άντε και ο ειρμός της κουβέντας σας έδωσαν αυτό το εύθυμο, αλλά και λυπηρό αποτέλεσμα!! Πολλές φορές είναι καλύτερα ο καθένας να μένει «στο στοιχείο του» και να μην κάνει τον έξυπνο. Είναι πράγματι τέτοιες στιγμές, που πρέπει καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς!!