Εδώ θα σας εκθέτω κάποιες σκέψεις μου. Σκέψεις σοβαρές ή πιο ανάλαφρες, βαθυστόχαστες και μη, φευγαλέες σαν πουλιά ή επίμονες σαν εμμονές. Όλα θα σας τα αναφέρω έχοντας την αίσθηση ότι μιλάω απέναντι σε έναν προσωπικό εξομολογητή και με μοναδική προϋπόθεση τη διάθεση ή το κατάλληλο ερέθισμα για να "ανοιχτώ". Φυσικά, πάλι τα σχόλια σας θα είναι απαραίτητα, ώστε μέσα από αυτήν την εξωτερίκευση να βγούμε όλοι προβληματισμένοι, συνειδητοποιημένοι και τελικά κερδισμένοι!! Όπως καταλαβαίνετε, η στήλη αυτή δε θα έχει συγκεκριμένη συχνότητα λόγω της φύσης της...
ΤΑ «ΘΕΛΩ» ΚΑΙ ΤΑ «ΠΡΕΠΕΙ»
Δύο τόσο μικρές λέξεις κι όμως από τον τρόπο συνύπαρξής τους διαμορφώνεται συχνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Σε μια οργανωμένη κοινωνία τα «πρέπει» ισοδυναμούν με ένα σύνολο κανόνων και υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτή, ώστε να είμαστε αποδεκτοί. Πολλοί κανόνες θεωρούνται ευνόητοι, ώστε να πλάθουν καλύτερα τον καθωσπρεπισμό του καθενός μας, ενώ ακόμη και οι κοινωνικές υποχρεώσεις μας ωθούν στην ίδια κατεύθυνση. Τώρα για τις άλλες υποχρεώσεις π.χ. επαγγελματικές τα όρια είναι ακόμη πιο αυστηρά και δυστυχώς υπαγορεύονται συνήθως από άλλους. Μια λογική ερώτηση: «Ποιος φτιάχνει τους κανόνες στο παιχνίδι της ζωής?» Μάλλον ανήκει στην κατηγορία του τύπου «η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα», σε έναν φαύλο και αεικίνητο κύκλο… Το ιδανικό θα ήταν να φτιάχνουμε τους δικούς μας κανόνες, οι οποίοι να μη θίγουν ή ακόμη καλύτερα να εξυπηρετούν και τους συνανθρώπους μας. Συμβαίνει κι αυτό, αλλά δυστυχώς περιστασιακά. Εύκολα οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, ότι τα «πρέπει» κυριαρχούν, συσσωρεύονται ως χιονοστιβάδα και τελικά μας πλακώνουν!!
Πού κολλάνε τα καημένα τα «θέλω»? Μήπως είναι στριμωγμένα σε μια γωνία της καθημερινότητάς μας? Μήπως βρίσκονται καταχωνιασμένα σε κάποιο κύτταρο του εγκεφάλου μας παίρνοντας τη μορφή του υποσυνείδητου? Αν η απάντηση είναι καταφατική, μάλλον πρέπει να ανησυχούμε!! Τα «θέλω» είναι οι προσωπικές μας επιθυμίες, μικρές ή μεγάλες, ανεκπλήρωτες ή μη, «τρελές» ή πιο «προσγειωμένες». Πάντα πρέπει να εξασφαλίζουμε το ζωτικό τους χώρο στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Αυτά τα «θέλω» θα δώσουν ένα νόημα στη μέρα μας και θα την κάνουν μοναδική. Παράλληλα, θα είναι και η κινητήρια δύναμη, που θα «φορτίζει τις μπαταρίες» στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις του κοινωνικού συστήματος όπου ζούμε. Μπορούμε να προσπαθούμε να υλοποιούμε αρχικά τα μικρά «θέλω» και στη συνέχεια τα μεγαλύτερα, τα οποία σίγουρα επιβάλλουν περισσότερο κόπο και χρόνο εκ μέρους μας (να πώς τα «θέλω» εμπεριέχουν το «πρέπει»!!). Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε την αξία των «θέλω» και να αρχίσουμε επιτέλους να τα διεκδικούμε! Ας σκεφτούμε, ότι, ενώ οι επιθυμίες μας ενδέχεται να είναι κοινές με αυτές των ανθρώπων που βρίσκονται στο στενό ή το ευρύτερο κοινωνικό μας περιβάλλον, το σύνολό τους είναι για τον καθένα μας μοναδικό. Δίνει το προσωπικό μας στίγμα και πρέπει να είναι σεβαστό τουλάχιστον από τα άτομα, που ισχυρίζονται ότι μας αγαπούνε και μας στηρίζουν.
Ωστόσο, απαραίτητο είναι το ισοζύγιο των «θέλω» και των «πρέπει». Ίσως το συγκεκριμένο σημείο να είναι και το πιο δύσκολο της υπόθεσης!! Πόσο πρέπει να προχωρήσει κανείς στη διεκδίκηση των μικρών ή μεγάλων ονείρων? Μήπως έτσι πληγώσει τα αγαπημένα του πρόσωπα? Μήπως συμπιέσει το δικό τους ζωτικό χώρο κάνοντας τα δυστυχισμένα και χάνοντας ίσως ουσιαστικότερα πράγματα , όπως η φιλία και η αγάπη? Μήπως η σκληρότητα της καθημερινής ζωής αλλάζει την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας αναγκάζοντας σε μια επ’αόριστο ίσως αναβολή τις επιθυμίες μας? Τελικά, μήπως κάποιες φορές το «θέλω» μετατρέπεται σε πολυτέλεια, που «δε μας παίρνει»? Δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις! Ο καθένας από μας πρέπει να κάνει αυτό το ισοζύγιο τακτικά, ώστε να είναι σε μια συνεχή εγρήγορση και ν’αποφύγει τις συνέπειες των ακροτήτων: να γίνει ένα πιόνι-ζόμπι στη σκακιέρα ενός ασπρόμαυρου κόσμου, αν βασιστεί μόνο στα «πρέπει». Αντίθετα, να γίνει εξωγήινο, αέρινο (με την έννοια της ελαφρότητας) πλάσμα, που απλά θα αεροβατεί σε φανταστικούς ανύπαρκτους κόσμους και δε θα μπορεί πλέον να διακρίνει τη χαρά και την ουσία των χρωμάτων από την υπερβολική πολυχρωμία της ζωής του…
Αρκετά βάρυνα την ατμόσφαιρα! Θα κλείνω πάντα με το ερέθισμα, που με οδήγησε στις παραπάνω σκέψεις-προβληματισμούς. Στην προκειμένη περίπτωση είναι η τυχαία ανάγνωση κάποιων αξιόλογων blogs, μερικών από γνωστά μου άτομα, σε συνδυασμό με τη μόνιμη επιθυμία ενασχόλησής μου με τη δημοσιογραφία (που δυστυχώς δεν εκπληρώθηκε ακόμα!). Σκέφτηκα, λοιπόν, να δημιουργήσω τα «Παραλιακά» πάντα με τις ευλογίες του διαδικτύου ως μια χρυσή τομή αυτού του ισχυρού «θέλω» και των δυσβάσταχτων «πρέπει», που κάνουν τη ζωή μου πεζή! Και να σας πω κάτι τελευταίο? Όχι μόνο δεν το μετάνιωσα, αλλά αισθάνομαι πλέον καλύτερα και πιο χρήσιμος μέσα στην κοινωνία!!
