ΠΡΟΧΕΙΡΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 4
Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΑΙΑ...
Είναι πραγματικά καταπληκτικό πόσες πολλές ανθρώπινες ιστορίες μπορούν να διαδραματίζονται γύρω μας και σε κάποιες περιπτώσεις να τις παρακολουθούμε ως διακριτικοί, σιωπηλοί θεατές. Ζώντας σε μια πολυκατοικία είμαστε ήδη μέλη μιας μικρής κοινωνίας με όλα τα στοιχεία και τους δεσμούς που τη συνθέτουν. Οι σύγχρονοι ρυθμοί, βέβαια, μας απομάκρυναν από την αυστηρή έννοια του όρου "κοινωνικά όντα" και μας έκαναν να είμαστε πιο καχύποπτοι και πιο κλεισμένοι στους εαυτούς μας αφήνοντας συχνά την ομορφιά του μοιράσματος μιας στιγμής με τους άλλους να μας προσπερνά.
Σκεπτόμενος τα παραπάνω, χάρηκα πραγματικά, όταν διαπίστωσα, ότι σε μικρότερα μέρη η κοινωνική αυτή άρνηση δε διέβρωσε τους ανθρώπους στο βαθμό που συμβαίνει σε μία μεγαλούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στην Περαία, όλα μοιάζουν διαφορετικά, πιο αυθεντικά. Εκεί ο χαιρετισμός ακούγεται πιο συχνά από τη γνωστή ελληνική βρισιά και οι εκφράσεις του προσώπου και τα νεύματα μεταδίδουν αδιάκοπα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Σε έκταση μικρότερη από ένα οικοδομικό τετράγωνο η ζωή αποβαίνει πολύ πιο ενδιαφέρουσα απ'ό,τι θα περίμενε κανείς. Σκιαγραφώ ενδεικτικά μερικά πρόσωπα και καταστάσεις, για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ! Η Ελαΐς είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, που παραθερίζει κάθε καλοκαίρι εδώ. Μόνο που ο χρόνος την καταβάλλει, όπως όλους μας και κάθε χρόνο μειώνει το διάστημα της παραμονής της. Προστρέχει στη βοήθεια του γιου και του γαμπρού της για το καθάρισμα του σπιτιού, ενώ απολαμβάνει την παρέα τους μαζί με την κόρη και τα εγγόνια της, που αναμένει ως μάννα εξ ουρανού! Ήταν ευγενική, τώρα πιο δύστροπη, αλλά δικαιολογημένη λόγω γηρατειών. Στην ίδια οικοδομή, στο δεύτερο όροφο οι εποχές των τρελών πάρτυ πέρασαν για την Αθηναία, που έρχεται τα καλοκαίρια εδώ. Η συνοδεία των αγοριών αντικαταστάθηκε από τη μητέρα της, ενώ η ίδια έγινε λιγότερο ομιλητική, όπως εξάλλου και η Μαρία του πρώτου για τους ίδιους λόγους. Εκείνη, αντιμετωπίζει πιο δυναμικά τη μοναξιά της με μπάνια σε διάφορες παραλίες, ατέλειωτες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις και την παρέα του αδελφού της. Τίποτα δε θυμίζει τα καλοκαίρια με τα κεράκια στο μπαλκόνι και τα τραβήγματα της κουρτίνας για τις προσωπικές στιγμές με τον άντρα από την Ημαθία. Ωστόσο, διατηρεί ένα άψογο σώμα, που την αναδεικνύει. Στον τρίτο όροφο εδρεύει ο κύριος Γιάννης. Όλα τα ενημερωτικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένου και του CNN, ωχριούν απέναντί του! Συνταξιούχος πια, ανακάλυψε, ότι η αγαπημένη του απασχόληση είναι τα κοινωνικά σχόλια, κοινώς κουτσομπολιό! Το μακρύ μπαλκόνι του είναι σωστό παρατηρητήριο, στο οποίο μετακινείται συχνά πυκνά σκύβοντας περιστασιακά το κεφάλι για καλύτερη οπτική γωνία! Θα σε χαιρετίσει απαραιτήτως!! Πρώτον, διότι έτσι θα αρχίσει μια ατέλειωτη συζήτηση μαζί σου και δεύτερον θα ανταλλάξει χρήσιμες πληροφορίες προς την κατεύθυνση της σφαιρικής ενημέρωσης! Καπνίζει ασύστολα, φοράει γυαλιά, ενώ τα καυτά καλοκαιρινά μεσημέρια μπορεί να θεαθεί φορώντας απλώς ένα εσώρουχο (στο μπαλκόνι του, εννοείται)!! Συμπαθητική φιγούρα, αν και μπορεί να σε κουράσει με την επιμονή του να τα μάθει όλα για όλους!! Στη διπλανή οικοδομή τα πράγματα είναι λίγο πιο πικάντικα! Η χιλιοτραγουδισμένη από τον αείμνηστο Καζαντζίδη Ζιγκουάλα είναι εδώ! Ναι, αυτό είναι το όνομα της μελαχρινής και νταρντάνας Ελληνίδας μετανάστριας από τη Γερμανία, που έρχεται ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι με τους τρεις γιους και ως πέρσυ με το Γερμανό άντρα της. Φέτος, ο τελευταίος απουσίαζε, όμως η Ζιγκουάλα δεν πτοήθηκε! Το ειδύλλιο με το νεαρό Γεωργιανό που μέχρι πρότινος τα βράδια κοιμόταν μέσα στο αυτοκίνητό του και τη μέρα το επισκεύαζε, δεν άργησε να αναπτυχθεί! Η ζωή τους έγινε κοινή, στην παραλία, στο βραδινό ποτό ή τσιγάρο στο παγκάκι του πεζοδρόμου, στο σπίτι της Ζιγκουάλας με την πλήρη αποδοχή της κατάστασης από τους γιους της. Αντίθετα, η φίλη της με το σκύλο δυσανασχετεί περισσότερο, πρώτον διότι έχασε την αποκλειστικότητα της φίλης της και δεύτερον δεν κατάφερε η ίδια να κερδίσει την προτίμηση του Γεωργιανού! Εδώ που τα λέμε, αντικειμενικά είναι υποδεέστερη σε εμφάνιση, αλλά δεν προσφέρει και το ενδεχόμενο διαβατήριο για μια ζωή στην εξελιγμένη Γερμανία. Έχασε, λοιπόν, στα σημεία. Πιο τυχερή στάθηκε η "κυρία με τας καμελίας", όπως την αποκαλώ εγώ! Πάντα ντυμένη στην τρίχα και μακιγιαρισμένη, ξεχωρίζει αμέσως στην περιοχή! Το μαλλί της είναι μονίμως χτενισμένο ακόμη και στη θάλασσα, σα να έχει το κομμωτήριο στο σπίτι της! Είναι ιδιαίτερα κοινωνική και θα σε χαιρετίσει οπωσδήποτε, ιδίως αν έχεις και "λεφτά" αισθήματα! Ο Γερμανός που παντρεύτηκε, φιλικός και πάντα απλά ντυμένος, με σορτσάκι και ριγέ μπλούζα, κάνει όλες τις δουλειές και πηγαινοέρχεται με τα ψώνια καθημερινά. Αφήνει την κυρία του ακριβώς μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας και την πηγαίνει συχνά-πυκνά ταβερνούλα! Υπάρχουν, ωστόσο και στιγμές, που επαναλαμβανόμενες με μεγάλη ευλάβεια ενέργειες δίνουν τη δικιά τους ευχάριστη πινελιά στο μέρος. Τα "κορίτσια", όπως αυτοαποκαλούνται, είναι μια παρέα από τρεις σχεδόν ογδοντάχρονες. Αρχηγός δεν είναι...η Αργυρώ, όπως λέει το άσμα, αλλά η καπάτσα Φρόσω, της οποίας το βλέμμα της ακτινοβολεί τη διαύγεια του πνεύματός της. Η Παναγιώτα, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, επιμένει να μιλάει στην ποντιακή διάλεκτο, κατάλοιπο μάλλον της ζωής της στη Ρωσία. Το τρίτο "κορίτσι" είναι σαφώς νεώτερο, αλλά ενσωματώνεται άψογα στην παρέα! Κατεβαίνουν μαζί για μπάνιο πάντα στις έξη παρά τέταρτο ακριβώς και κάνουν ατέλειωτες κουβέντες επί παντός επιστητού στο νερό για σαράντα πέντε λεπτά επίσης ακριβώς! Η συνέχεια δίνεται στο παγκάκι και διαρκεί όσο το στέγνωμα. Η Φρόσω αποζητάει τα κοπλιμέντα και θέλει πάντα να έχει το πρόσταγμα της...απόβασης στην ξηρά! Απόγευμα. Η παραλία γεμίζει και η καμπάνα της εκκλησίας ακούγεται στις... επτά και πέντε (...γιατί όχι επτά; Μάλλον λόγω λάθους ρύθμισης)! Στις επτάμιση κάνει θεαματική εμφάνιση ο υπερμεγέθης κύριος Μιχάλης. Με βροντερή φωνή αλά Σαπφώ Νοταρά και στενό, μικρό, μαύρο μαγιό, ίδιο επί πολλά συναπτά έτη και πλέον δυσανάλογο του μεγέθους του βυθίζεται στο νερό και παραμένει για μισή ώρα. Είναι πιθανό τα παιδιά στην ακτή να θελήσουν να παίξουν μαζί του ή μόνο να τον...καβαλήσουν, πράγμα που συνήθως εκείνος αποδέχεται! Η παραλία δε διαθέτει τη γκλαμουριά ή τα ρεζερβέ της Μυκόνου, ωστόσο θα βρεις πάντα τις ίδιες ομπρέλες καρφωμένες στην ίδια θέση στην αμμουδιά. Σα να υπάρχει ένας σιωπηλός κώδικας οριοθέτησης, που σου επιτρέπει να εντοπίσεις εύκολα τα άτομα που σε ενδιαφέρουν και γιατί όχι, ίσως και να γνωριστείς μαζί τους. Εξάλλου, πιθανότατα ένα χαμόγελο ή ένα "γεια" θα στο "ρίξουν"! Πριν καλά-καλά νυχτώσει, κατά τις οκτώ, ο πεζόδρομος γεμίζει ζευγάρια και οικογένειες, που κάνουν τη βόλτα τους. Στην ακτή μείναμε λίγοι και καλοί. Ο άλλος ευτραφής κύριος περιμένει υπομονετικά, όπως κι εγώ τη μαγική στιγμή του ηλιοβασιλέματος, για να απολαύσει την πανδαισία χρωμάτων σε συνδυασμό με την ηρεμία της θάλασσας. Τύφλα να'χει η Οία! Αλληλοκοιταζόμαστε χαμογελώντας αντί καληνύχτας και έπειτα αποχωρούμε! Βραδάκι και το κολύμπι άνοιξε την όρεξη! Ουζομεζέδες, φρεσκότατο ψαράκι ή εναλλακτικά άψογα ψημένα, ζουμερά κρεατικά θα μας ικανοποιήσουν! Ένα ποτάκι με θέα τη φωτισμένη Θεσσαλονίκη, τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά, είναι must! Πιθανό να συναντήσουμε κάποιο φίλο μας από την πόλη, αφού όλοι...μετακομίζουν το βράδυ στην περιοχή για μια δροσερή έξοδο. Έτσι, θα μείνουμε ενημερωμένοι και με τα δρώμενα του άστεως!! Ακόμη κι αν δε βγούμε, έξω, το μπαλκόνι μας με κεριά και μουσικούλα "γίνεται νησί", όπως λέει και ο Κότσιρας! Τελικά, η ζωή εδώ έχει άλλη γεύση. Από τα πρωινά ψώνια, όπου χαιρετάς την κοπέλα στο φούρνο, στα ψιλικά, στο σουπερμάρκετ μέχρι τη στιγμή που θα αποσυρθείς στα ενδότερα και πάλι θα ακούς κάποιες αποσπασματικές κουβέντες από τον εξαερισμό του...μπάνιου ή την αγριοφωνάρα του Παντελή, που έχει συνεχή ξεσπάσματα θυμού, όλα είναι "ορίτζιναλ" και θυμίζουν παλιότερες εποχές, όπου επικοινωνούσαμε ουσιαστικά και όχι ηλεκτρονικά-νοητά. Έχει και άλλους ρυθμούς. Το μαρτυρούν οι ράθυμοι επίδοξοι ψαράδες στην προκυμαία, που ομοιάζουν με τους γέρους, που παίζουν με τους φελλούς στη διαφήμιση του Jack Daniels ή οι περιορισμένοι ήχοι και ρύποι των αεικίνητων οχημάτων! Σύντομα, θα βρίσκομαι πίσω στη Θεσσαλονίκη. Θα μεταλλαχθώ από Γιάννη σε ένα γρανάζι της χαώδους και απρόσωπης αστικής μάζας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ποιος ξέρει; Ίσως ζήσω τέτοια σκηνικά στην τηλεόραση, σε σειρές, όπως η "Πολυκατοικία". Το σίγουρο είναι, ότι όσα ζω τώρα στην Περαία είναι το reality της εν λόγω σειράς σε summer edition! Εις το επανειδείν, λοιπόν!!
