Στον απόηχο του Φεστιβάλ (τα παρατράγουδα)…
Οι προβολείς έσβησαν. Η πόλη επανέρχεται στους καθημερινούς ρυθμούς της. Η 49η διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πέρασε στην ιστορία αφήνοντας την ίδια μάλλον γλυκόπικρη γεύση. Νομίζουμε, ότι μετά από παρακολούθηση του Φεστιβάλ για 5-6 χρόνια και έχοντας δει και φέτος γύρω στις 45 ταινίες, έχουμε πλέον το δικαίωμα κάποιας σχετικής χρήσης κρίσης για το θεσμό. Αναφορικά με το περιεχόμενο, παρατηρήσαμε, ότι το Φεστιβάλ κυμάνθηκε σε παρόμοια με τα περσινά επίπεδα, σαφώς κατώτερα εκείνων προ 3-4 ετών. Υπήρχαν πραγματικά «διαμάντια», που βραβεύθηκαν ή μη και αποζημίωσαν το θεατή για το σύνολο της διοργάνωσης. Δε θα τα αναφέρουμε μιας και εναπόκεινται στο προσωπικό γούστο του καθενός, αλλά θα περάσουμε στα αδιαμφισβήτητα σχόλια σχετικά με την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και γενικά της οργάνωσης του Φεστιβάλ.
Ξεκινάμε από την πονεμένη για όλους ιστορία της αύξησης της τιμής του κανονικού εισιτηρίου στα 7 Ευρώ!! Επιεικώς απαράδεκτη!! Το Φεστιβάλ δε συμβάδιζε ποτέ με τη λογική των κινηματογραφικών αιθουσών. Στόχευε να προάγει τον πολιτισμό μέσα από το σινεμά όντας προσιτό στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Κάτι τέτοιο έπαψε να ισχύει πια!! Μια ομάδα πολιτών τύπωσε το πολύ εύστοχο αυτοκόλλητο, του οποίου τη φωτογραφία έχω αναρτήσει, αλλά οι αρμόδιοι έσπευσαν να το ξηλώσουν εγκαίρως, ώστε να μη γίνει αντιληπτή η διαμαρτυρία από πολλούς και αμαυρωθεί η λαμπερή εικόνα του Φεστιβάλ!! Εμείς προλάβαμε το τελευταίο στις τουαλέτες του «Παύλου Ζάννα»!! Η αύξηση των λειτουργικών εξόδων θα ήταν μάλλον άστοχη δικαιολογία μια και φέτος οι μετακινήσεις έγιναν με έναν εκτεταμένο στόλο Mercedes-Benz!! Για ό,τι φαίνεται καμία περικοπή!! Ας την πληρώσει ο κόσμος!! Κατ’επέκταση αποδυναμώθηκε έντεχνα η πιο φτηνή σινεκάρτα των 10 ημερών (αξίας 60 Ευρώ) με περιορισμό στην έκδοση των εισιτηρίων στα μόλις 3 ανά ημέρα! Έτσι, ο σινεφίλ στράφηκε απευθείας στην ετήσια σινεκάρτα των 80 Ευρώ με δυνατότητα έκδοσης 6 εισιτηρίων ανά ημέρα!! Αυτός ο διαχωρισμός ήταν φετινή πρωτοτυπία!! Μάλιστα, προσπάθησαν να αφαιρέσουν και τη δυνατότητα τηλεφωνικής κράτησης στις κάρτες 10ημέρου, αλλά προφανώς αναλογιζόμενοι την οργή και τη δημόσια ξεφτίλα, το αναίρεσαν με προχειροτυπωμένες ανακοινώσεις!! Για τους έχοντες καθιερώθηκε και η σινεκάρτα Gold αξίας 200 Ευρώ που παρακάμπτει τους υπόλοιπους και εκδίδει εισιτήρια για οποιαδήποτε προβολή χωρίς κανένα περιορισμό!! Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε!!
Τα τεχνικά προβλήματα αποτέλεσαν σημείο αναφοράς και φέτος! Έτσι, ματαιώθηκαν όλες οι προβολές στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών για άγνωστο λόγο. Επιπλέον, ακόμη και εκείνες που πραγματοποιήθηκαν στους υπόλοιπους χώρους είχαν προβλήματα διακοπών (όπως, το dvd του «Γκελουάρ», το οποίο σταμάτησε ξαφνικά να παίζει και χρειάστηκαν 15 λεπτά να βρεθεί νέα κόπια για τη συνέχιση της προβολής). Πληροφορηθήκαμε ακόμη, ότι μία προβολή αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα και απλά δε συνεχίστηκε, αλλά προγραμματίστηκε άλλη μέρα με δέλεαρ τη δωρεάν είσοδο ως αποζημίωση!! Σε αίθουσες του λιμανιού, όπως η «Τόνια Μαρκετάκη», τα φώτα στα πλατύσκαλα για την καθοδήγηση των θεατών στο σκοτάδι δε λειτουργούσαν στο μεγαλύτερο μέρος τους (οι καμμένες από την περασμένη χρονιά λάμπες …πολλαπλασιάστηκαν) θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα όλων.
Αναφορικά με τη στελέχωση του Φεστιβάλ, ήταν ενθαρρυντικό, ότι τα νέα παιδιά–εθελοντές προσπάθησαν πραγματικά για την ομαλή λειτουργία της διοργάνωσης, αν και η απειρία πολλών από αυτά δυσχέραινε τη διεκπεραίωση προβληματικών καταστάσεων , όπως π.χ. συνωστισμό κλπ. Στον αντίποδα, μερικοί «νεοσύλλεκτοι» θαμπώθηκαν προφανώς από τη μικρή εξουσία, που απότομα τους δόθηκε. Έτσι, ένας αγενέστατος νεαρός στο λιμάνι, με μούτρα και ειρωνικά σχόλια, προσπάθησε με νύχια και δόντια να αποτρέψει την είσοδό μας στην αίθουσα, διότι καθυστερήσαμε 10 λεπτά κι όχι 5. Μάταιες οι παρακλήσεις μας και οι εξηγήσεις, ότι η καθυστέρηση οφειλόταν στη νεροποντή και το κυκλοφοριακό χάος! Ευτυχώς, «καθάρισε» μια κοπέλα, η οποία σχετιζόταν με τη διανομή της ταινίας και αυτή με άλλες τόσες παρακλήσεις!!
Τι να πούμε όλοι εμείς οι θεατές, που βιώναμε καθημερινά καθυστερήσεις μέχρι και 45 λεπτών στις ώρες έναρξης των ταινιών? Οι συνέπειες πολλές: συνωστισμός του κόσμου έξω από την αίθουσα, συχνά και στο αγιάζι, αν επρόκειτο για το «Ολύμπιον», νεύρα, εκνευρισμοί, βρισιές μέχρι και φαινόμενα λιποθυμιών! Και επόταν συνέχεια, αφού, αν είχαμε διανοηθεί να βγάλουμε εισιτήριο για επόμενη προβολή χωρίς μεγάλο κενό ώρας, κινδυνεύαμε να τη χάσουμε, ενώ αντίστοιχα το «φαινόμενο χιονοστιβάδας» προκαλούσε αλυσιδωτές καθυστερήσεις στις επόμενες ταινίες της ίδιας αίθουσας! Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία!! Καλά, τόσο δύσκολο είναι να γίνει ένας ορθολογικότερος προγραμματισμός, ο οποίος θα προβλέπει μεγαλύτερα κενά μεταξύ των ταινιών, ώστε να μη προκαλούνται δυσλειτουργίες, από ενδεχόμενα τεχνικά προβλήματα ή εκτεταμένης διάρκειας ερωταπαντήσεις ( q & a) μετά την προβολή? Ήμαρτον!!
Σ’αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί και το δικό μας «φάουλ» ως άτομα, που έχουν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του εξυπνάκια. Παρατηρήθηκε κατά κόρον η δέσμευση ως και τεσσάρων θέσεων από το άτομο, που κατόρθωνε να μπει πρώτο στην αίθουσα στο χάος του μπουλουκιού! Κύρια είχε κάνει σχεδόν…στριπτήζ εναποθέτοντας τσάντα, κασκόλ, παλτό και ζακετάκι για την κράτηση των διπλανών της θέσεων και ενημέρωσε σχετικά τις φίλες της με το κινητό!! Παρακάτω, τα «σαΐνια» του Φεστιβάλ δέσμευαν ολόκληρες σειρές δήθεν για τους δημοσιογράφους και μάλιστα όχι τις πρώτες, αλλά τυχαία κάποιες πιο πίσω (π.χ. 6η σειρά) και με αυθάδεια και χειρονομίες απωθούσαν τους ανυποψίαστους θεατές! Έτσι, η εύρεση θέσης μετά το στρίμωγμα και την καθυστέρηση έμοιαζε...σαφάρι και η ταλαιπωρία δεν είχε τέλος!! Αθάνατη Ελλάδα!!
Μια εξίσου αισχρή διάκριση αφορούσε τις τιμητικές εκδηλώσεις, όπου το μεγαλύτερο μέρος των θέσεων ήταν εκ προοιμίου κατειλημμένο και δεν υπήρχε εύκολη δυνατότητα εύρεσης θέσεως, ούτε καν με πληρωμή!! Κάποιοι λίγοι τυχεροί προμηθεύτηκαν πρόσκληση από το γραφείο δημοσίων σχέσεων. Στην εκδήλωση για το εξαιρετικό «Café de los Maestros» αντίκρισα τη θλιβερή πραγματικότητα των υπεράριθμων θέσεων, με αποτέλεσμα να καθίσουμε τελικά …οκλαδόν ενθυμούμενοι τις μέρες του Στρατού!! Επίσης, ταινίες, όπως το «W», προβλήθηκαν μόνο μία φορά εσκεμμένα, ώστε να μη μειωθεί η προσέλευση του κοινού επί κανονικού εισιτηρίου, όταν αρχίσει σύντομα η προβολή τους μετά το πέρας του Φεστιβάλ!!
Η ρήση «κάθε πέρσυ και καλύτερα» βρίσκει δυστυχώς εφαρμογή και στον προγραμματισμό των επαναληπτικών προβολών μετά το τέλος του Φεστιβάλ, ενός αξιόλογου μέρους ελληνικών και ξένων ταινιών, ώστε να δοθεί σ’όλους μια ακόμη ευκαιρία να παρακολουθήσουν άνετα την ταινία, που για πολλούς πρακτικούς λόγους δεν πρόλαβαν να δουν το επίμαχο δεκαήμερο. Πριν λίγα χρόνια, το διάστημα αυτό ήταν μία εβδομάδα με έγκαιρα ανακοινωμένο το αντίστοιχο πρόγραμμα. Φέτος, η κοροϊδία ήταν εμφανής, αφού οι επαναλήψεις περιορίστηκαν σε…μία μέρα (24/11/2008) και αφορούσαν μόνο ελληνικές ταινίες!! Δεν επαναπροβλήθηκαν ούτε καν οι βραβευμένες ταινίες του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος! Η αρνητική όψη της πρωτοτυπίας έκανε και πάλι το θαύμα της!!
Η υγρασία, η καταχνιά και ενίοτε οι βροχές έστησαν το πλέον ιδανικό κινηματογραφικό σκηνικό για το Φεστιβάλ. Ωστόσο, το ανθρώπινο στοιχείο, έκανε για ακόμη μία φορά το θαύμα του, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη και φανερώνοντας σημαντικές ελλείψεις στον τομέα της οργάνωσης. Τα πληρωμένα άρθρα με βαρύγδουπους τίτλους, όπως «Δέσποινα Μουζάκη, η ψυχή του Φεστιβάλ» σε έντυπα - χορηγούς, όπως το FAQ του κυρίου Λάλα, δεν ξεγελάνε εύκολα τους φανατικούς υποστηρικτές του θεσμού, οι οποίοι παρακολουθούν με λύπη το διευρυνόμενο αποσυντονισμό του. Ωστόσο, θα τον τιμούν κάθε χρόνο λόγω αυθεντικής αγάπης για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι κρίμα, που, ενώ η λέξη Φεστιβάλ εμπεριείχε προφανώς την έννοια τη γιορτής (Fiesta, festa) της μεγάλης οθόνης, κατέληξε τελικά μια ανοργάνωτη εκδήλωση – συνώνυμο της ταλαιπωρίας και έρμαιο πολλών «δήθεν», οι οποίοι με την άγνοιά τους ή έστω την αδιαφορία τους την οδηγούν σε τελμάτωση!! Αν οι αρμόδιοι σχεδιάσουν το επόμενο Φεστιβάλ αναλογιζόμενοι τις αδυναμίες της 49ης διοργάνωσης, τότε σίγουρα θα προκύψει ένα θετικό αποτέλεσμα. Περισσότερες και πλέον σωστά προγραμματισμένες προβολές, με εκπαιδευμένο προσωπικό και λογικές χρεώσεις ίσως αποτελέσουν την τονωτική ένεση, που θα επαναφέρει στο Φεστιβάλ τη χαμένη αίγλη και το χαρακτηρισμό της γιορτής Πολιτισμού κι όχι της αφαίμαξης του κοινού, όπως κάνουν οι πολυκινηματογράφοι!! Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κι έτσι, ίσως του χρόνου η 50η διοργάνωση να αποκτήσει τον πανηγυρικό χαρακτήρα, που επιβάλλει αυτός ο αριθμός – ορόσημο!! Θα δούμε!! Εμείς θα είμαστε με το καλό και πάλι εκεί, αυστηροί κριτές, αλλά και ρομαντικοί νοσταλγοί των χρυσών ημερών του Φεστιβάλ!!
