Πρόχειρες σημειώσεις 2

Η ΔΙΠΛΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΟΔΙΟΥ

 

Δεν είχα κανένα σκοπό να αναρτήσω νέες «πρόχειρες σημειώσεις» τόσο σύντομα. Ωστόσο, ο αυθόρμητος χαρακτήρας της στήλης, ο οποίος διαμορφώνεται από τα καθημερινά ερεθίσματα που δέχομαι, επέβαλε κάτι τέτοιο. Δευτέρα απογευματάκι, γύρω στις πέντε παρά τέταρτο. Το επισφράγισμα μια κουραστικής μέρας μετά από έναν εξοντωτικό ποδαρόδρομο δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την απαραίτητη στάση για φαγητό, καθώς οι στομαχικές διαμαρτυρίες ήταν έντονες!! Βρέθηκα, λοιπόν, σε ένα ταβερνάκι στο Ναυαρίνο.

 

Επιτέλους, χαλάρωνα!! Όχι όμως για πολύ!! Μην πάει ο νους σας στην ποιότητα των εδεσμάτων!! Αυτά ήταν υπέροχα!! Κάποια στιγμή μπήκαν στο μαγαζί δύο παιδιά ηλικίας 8 και 10 ετών περίπου πουλώντας το ένα χαρτομάντιλα και το άλλο κεριά. Τίποτα το πρωτότυπο θα μου πείτε!! Εικόνα της νεοελληνικής κοινωνίας. Μα το θέμα βρίσκεται στη συμπεριφορά κάποιων θαμώνων απέναντι στα παιδιά – θύματα. Μια παρέα από δύο ζευγάρια και έναν πιο εξυπνάκια  είχαν προφανώς διάθεση για καλαμπούρια και έλλειψη θεμάτων προς συζήτηση. Έτσι, αντί απλά να αρνηθούν να πάρουν κάτι από τα παιδιά άρχισαν να τα «βομβαρδίζουν» με αλλεπάλληλες ερωτήσεις. Σωστή ανάκριση!! Πώς τα λένε, από πού κατάγονται, την ηλικία τους, για να περάσουν σε πιο ποιο αδιάκριτες, όπως πόσο τζίρο θα έπρεπε να κάνουν καθημερινά, πότε ήρθαν στην Ελλάδα (ήταν από τη βόρεια Ήπειρο), πού μένουν κλπ.!! Τα παιδιά απαντούσαν τις ερωτήσεις και η παρέα με χαμογελάκια και σχόλια μεταξύ τους έδειχναν να απολαμβάνουν την εμπειρία. Ξαφνικά, η μία γυναίκα (περί τα σαράντα) το προχώρησε ακόμη παραπάνω δείχνοντας μια φαινομενική προθυμία να αγοράσει παιδικά βιβλία στο ένα, αφού πληροφορήθηκε, ότι το παιδί και ήξερε να διαβάζει, αλλά, φυσικά δεν πήγαινε σχολείο σε καθημερινή βάση. Παράλληλα, ο εξυπνάκιας τσιγκλούσε το λίγο μικρότερο παιδάκι, που δεν γνώριζε ανάγνωση, φέρνοντας το γελοίο παράδειγμα, ότι αυτό δε θα αναγνώριζε μια επιγραφή «εδώ μοιράζονται λεφτά» (άκουσον, άκουσον) κι έτσι θα έχανε την ευκαιρία!! Η γελοιότητα διογκωνόταν λεπτό προς λεπτό, όταν η παρέα προθυμοποιήθηκε να κεράσει στα παιδιά και δύο πορτοκαλάδες ΕΨΑ, ώστε να συνεχίσει να απολαμβάνει το χάπενινγκ!! Μάλιστα, επέμενε να φάνε και ό,τι περίσσεψε από την πίτα. Το αστείο είναι ότι όλοι απόρησαν, όταν το αγοράκι είπε, ότι και στο σπίτι του φτιάχνουν σπανακόπιτες  (ναι, κυρίες της παρέας, η αξιοπρέπεια και το νοικοκυριό δεν πάνε πακέτο με το εισόδημα ή την καταγωγή και είμαι σίγουρος, ότι οι δικές γνώσεις μαγειρικής σταματούν στο…τηγανητό αυγό)! Μάλιστα, για να κρύψουν την αμηχανία τους το διόρθωσαν κι από πάνω λέγοντάς του, ότι αυτή ήταν μαραθόπιτα!! Λίγα λεπτά αργότερα, η παρέα των…παιδοψυχολόγων (!) έβγαλε και το πόρισμα!! Το ένα παιδάκι ήταν ο δημοσιοσχεσίτης, που του αρέσει η κουβέντα και οι κοινωνικές επαφές. Το άλλο ήταν ο…killer (!), του οποίου η βασική μέριμνα ήταν η επιστροφή στο σπίτι με το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Ευτυχώς, που το τελευταίο παρενέβη κι έτσι το θέατρο του παραλόγου έλαβε τέλος μετά από μισή τουλάχιστον ώρα. Έξω είχε πια  νυχτώσει και τα δύο αγόρια έφυγαν με τα εμπορεύματα απούλητα. Είχαν χάσει την ώρα τους από μία ανεγκέφαλη παρέα σαραντάρηδων, οι οποίοι βρήκαν αντικείμενο δωρεάν διασκέδασης, για να ομορφύνουν την κενή τους έξοδο. Αν πραγματικά νοιάζονταν για τα παιδιά, θα τα βοηθούσαν αγοράζοντας κάτι ίσης αξίας τουλάχιστον με τις δύο πορτοκαλάδες ή πιο απλά θα τα άφηναν  να φύγουν  όσο το δυνατό γρηγορότερα, γιατί οπωσδήποτε δε θα ήθελαν να βρεθούν οι ίδιοι στο μένος των γονιών, αν γύριζαν σπίτι με άδεια χέρια! Αν η πρόθεση της φιλομαθούς κυρίας ήταν η αγορά βιβλίων θα μπορούσε απλά να το κάνει και να πει στα παιδιά να περάσουν μια άλλη μέρα να τα παραλάβουν από την ίδια ταβέρνα. Εννοείται, ότι το πιο πρόστυχο ήταν η διπλή εκμετάλλευση αυτών των δύο αγγελουδιών, τα οποία εκτός από θύματα των γονέων τους, που τα εξώθησαν για διάφορους λόγους στην επαιτεία, «βιάζονταν» ψυχολογικά και από τους βολεμένους μουσικούς, όπως αποδείχθηκε, οι οποίοι προφανώς την «έβρισκαν» περισσότερο με τη γελοιοποίηση των αδυνάτων συνανθρώπων μας, παρά με τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Αν κάποιος θέλει να κάνει τα «στραβά μάτια» σε καίρια κοινωνικά θέματα είναι απόλυτα σεβαστό, αν και όχι ιδανικό. Αν όμως βρίσκει αφορμή να κάνει την πλάκα του σε βάρος όλων αυτών των θυμάτων, αυτό είναι καμιά φορά πιο επικίνδυνο ολίσθημα και από το ίδιο το πρόβλημα αυτό καθαυτό.

 

Η ώρα είχε περάσει και έπιασα τον εαυτό μου να τρώει μηχανικά, για να καλύψει απλά την ανάγκη της πείνας. Το μυαλό είχε κολλήσει σ’αυτές τις σκέψεις και έριχνα «δολοφονικές» ματιές στην παρέα, που πλέον αμέριμνη συνέχιζε να κάθεται στο μαγαζί συζητώντας διάφορες αερολογίες, όπως ακριβώς έκανε και πριν την είσοδο των αγοριών στο μαγαζί. Αποφάσισα να αποχωρήσω, χωρίς να τους πω κάτι. Είμαι σίγουρος, πάντως, ότι εισέπραξαν τα αυστηρά μου βλέμματα, γιατί δεν ήταν «πτωχοί τω πνεύματι», ώστε να έχουν ίσως μια δικαιολογία για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους.  Απλά κακοήθεις και «ρηχοί» ήταν!!