Θεάματα και θάματα!! 3

"ΕΛΕΓΕΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ" (ELEGY)

 Η Ισπανίδα σκηνοθέτιδα Ιζαμπέλ Κοϊξέ επιστρέφει με μια ταινία, που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του περασμένου Φεστιβάλ Βερολίνου και αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «The Dying Animal» του Φίλιπ Ροθ. Ο 60άρης καθηγητής Ντέηβιντ Κέπες είναι ένας παθιασμένος κριτικός τέχνης και, παρά την ηλικία του, είναι λάτρης του γυναικείου φύλου όντας γοητευτικός και παρασύροντας αμέτρητες νεαρές φοιτήτριες στο κρεβάτι του, ενώ ταυτόχρονα  αποφεύγει κάθε είδους δέσμευση Παράλληλα, είναι διαζευγμένος εδώ και πολλά χρόνια και απομακρυσμένος από το μοναχογιό του διατηρώντας μια περιστασιακή συνεύρεση με μια απελευθερωμένη, αλλά και ανασφαλή και ζηλιάρα  μεσήλικα. Η μόνη  ουσιαστική και μακροχρόνια σχέση, που ανέπτυξε είναι μόνο με τον καλύτερο φίλο του, Τζωρτζ. Όταν η Κονσουέλα, μια πανέμορφη πνευματώδης Αμερικανο-Κουβανέζα φοιτήτρια εμφανίζεται στην τάξη του, εκείνος τη βλέπει σαν άλλη μια κατάκτηση. Ωστόσο, η γνωριμία αυτή θα αλλάξει όλα τα μέχρι στιγμής δεδομένα της ζωής του οδηγώντας τον  να βιώσει πρωτόγνωρα συναισθήματα.

 

Η «Ελεγεία Ενός Έρωτα» είναι μια ταινία καλογυρισμένη με μια άκρως κινηματογραφική ατμόσφαιρα, η οποία πλαισιώνεται από πολύ καλή φωτογραφία με εξαιρετικούς φωτισμούς, σκηνικά και προσεγμένη μουσική επένδυση με ήχους κυρίως πιάνου. Το θέμα αυτό καθαυτό είναι ασφαλώς ενδιαφέρον και διαχρονικό. Ο ώριμος ηλικιακά, αλλά και μοναχικός και επιπόλαιος διανοούμενος ερωτεύεται τη νεανική ομορφιά και παγιδεύεται σε μία δίνη νέων για τον ίδιο συναισθημάτων! Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές και στηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την ταινία, η οποία κάπως διολισθαίνει νοηματικά σε μερικά σημεία. Η ταινία, με σαφείς αναφορές περί πουριτανισμού και ορίων ηλικίας, προσπαθεί να περάσει τον νόημα του ίσου δικαιώματος στον έρωτα και της διεκδίκησης του ερωτικού αντικείμενου του πόθου ανεξάρτητα από την ηλικία ή την εξωτερική εμφάνιση και μάλιστα αγνοώντας την κοινωνική κατακραυγή, δίχως αναστολές για το τι θα πει η κοινωνία. Η σχέση μεταξύ πατέρα και γιου τονίζεται στην ταινία, σκιαγραφώντας καλύτερα το βασικό χαρακτήρα, ενώ παράλληλα τον απενοχοποιεί, αφού ο επικριτής γιος διατηρεί ο ίδιος μια εξωσυζυγική σχέση και στρέφεται στην πατρική κατανόηση και  συμβουλή, όταν αισθάνεται, ότι οδηγείται σε αδιέξοδο.

 

Ενδιαφέροντα θέματα, όπως η ανθρώπινη μοναξιά, το πάθος, ο έρωτας  από την οπτική του περάσματος του χρόνου θίγονται αρκετά παραστατικά και συνδυάζονται μεταξύ τους με κορύφωση το ενδεχόμενο του θανάτου, που αλλάζει τις ισορροπίες και ορίζει νέα δεδομένα.  Ο τελευταίος αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερος φόβους ακόμη και του πιο σκληροτράχηλου ανθρώπου και τον κάνει να συνειδητοποιήσει  την επιθυμία του για ζωή, προσπαθώντας παράλληλα να επανορθώσει  τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος πράττοντας το σωστό στον εναπομείναντα χρόνο. Ο καθηγητής εμφανίζεται ωραιοπαθής, εκλεπτυσμένος, παρά το μάλλον αποκρουστικό παρουσιαστικό του, ενώ στο χαρακτήρα του υποβόσκει η φιλοσοφία του «αρπαχτικού». Αντίθετα, η όμορφη φοιτήτρια κρατά μια μάλλον παθητική στάση χωρίς να αντιδρά δυναμικά και  χωρίς κανένα ίχνος ευελιξίας και μπρίο, που θα περίμενε κανείς από μια νέα σέξι Λατίνα. Αποτέλεσμα είναι η ρηχή απεικόνιση του γυναικείου πρωταγωνιστικού χαρακτήρα, ο οποίος θα αναμενόταν τουλάχιστον ενδιαφέρων λόγω της πολυπλοκότητάς του.  Αντίθετα, η εμμονή του κινηματογραφικού φακού πάνω στις ερωτικές περιπτύξεις επιδεινώνει τη στόχευση στα πραγματικά μηνύματα της ταινίας. Έτσι, ο θεατής αποπροσανατολίζεται  και δε βιώνει την τραγικότητα της απομόνωσης του καθηγητή, ο οποίος εμφανίζεται  ως ηλικιωμένος και επιπόλαιος Δον Ζουάν. Ο  ανέλπιστος καρκίνος της πρωταγωνίστριας εντείνει το μελοδραματικό στοιχείο, αφού έχει προηγηθεί ο θάνατος του Τζωρτζ, του μοναδικού ατόμου, με το οποίο ο καθηγητής είχε μια ουσιαστική και σταθερή σχέση, αυτή της φιλίας. Παρόλα αυτά η μετάβαση από τον ερωτισμό στην αρχή της ταινίας στο μελοδραματισμό γίνεται κάπως άγαρμπα. Ο τίτλος «ερωτική ελεγεία» αποδεικνύεται μάλλον άστοχος ως προς την τελική αποτύπωση του περιεχομένου και δικαιολογείται ίσως λίγο μόνο από τη μουσική επένδυση του πιάνου. Αν μπορέσετε να απομονώσετε τα δυνατά στοιχεία της ταινίας, ήτοι τα μηνύματά της  και να εκτιμήσετε τις ερμηνείες του αξιόλογου καστ, μπορείτε να τη δείτε άφοβα. Ωστόσο, η χαλαρή δομή της θα σας αφήσει μάλλον μια χροιά μετριότητας, που δε θα την περιμένατε κρίνοντας από τον «πιασάρικο» τίτλο ή τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Μια «συμπαθητική», λοιπόν, επιλογή χωρίς εξάρσεις!!